CONCERT REVIEW

Als onderdeel van een kroegentocht in Diest hadden ze in de Borderline de gelegenheidsgroep The Young Bastards geprogrammeerd. In feite is dit een spin-off van een 4 jaar geleden opgerichte formatie ter gelegenheid van een festivalletje. Het bleek echter zo succesvol dat ze tot 2006 op grotere festivals zoals Blues and Bloom en (Ge)Varenwinkel bleven optreden. Het was nooit de bedoeling om deze formatie uit te bouwen want de musici hadden op professioneel vlak ambities met andere lineups en muziekgenres. Zanger gitarist Lenn van Meeuwen en zanger bassist Sam Kaets wonnen in 2005 de Limbomania en haalden in 2006 de semi finale in Humo’s rock rally, een bewijs van hun musicaal talent. Samen met drummer Sven Bloemen vormen ze de huidige The Rones, die hedendaagse muziekgenres speelt. Gitarist Stijn Bervoets heeft zijn pluimen verdiend bij Candy red, Smooth Flavour en Cora Lee, maar speelt nu vooral in een Funk formatie. Nu en dan komen ze nog wel eens bijeen om vooral covers te brengen van Rory Gallagher, Jimmy Hendrix, the Doors etc, juist voor hun plezier en hier en daar wat bluesnummers ertussen.

De Young Bastards bleken een geschikte keuze om zowel jong als minder jong te plezieren tijdens hun kroegentocht. Hun mengeling van muziek en de wijze waarop dit gebracht werd viel in de smaak bij de jeugd die regelmatig in busladingen aan en afgevoerd werden. Zij maakten zo echter ook kennis met de tussendoor gebrachte bluesnummers en hopelijk vindt daardoor een deel zijn weg terug naar deze bluestempel tijdens nadien geprogrammeerde diverse optredens. Door het vroege aanvangsuur heb ik een stuk van de eerste set gemist, maar kon voor de lange pauze toch nog meepikken dat Zanger Lenn wel een goede stem heeft ondanks zijn jeugdige leeftijd. Ondertussen was de Borderline helemaal volgelopen en hadden ze achter de toog handen tekort. Den Huibe stak dan maar mee de handen uit de mouwen  en begon glazen af te wassen. DJ Fille deed ondertussen zijn best om het volkje binnen te houden en dat lukte hem heel goed.

Na de pauze kregen we een bijna akoustische start met het duo Sam en Stijn. in “I’m waiting for my man van Lou Reed”. De zanger kloeg dat zijn stem wat dof klonk en inderdaad, door de andere micro klonk het veel zuiverder. De 2 andere groepsleden beklommen dan terug het podium en al snel herkende iedereen de bekende riff van Cocaine van JJ Cale, maar vooral bekend geraakt door de versie van Eric Clapton. Sam deed hier weer het vocale werk, net als in het volgend trage bluesnummer “artificial”. Hiervoor gaf hij zijn bassgitaar aan Stijn, terwijl Lenn zittend op zijn versterker het heavy solowerk produceerde op zijn Gibson Les Paul. De zware passages wisselden af met rustiger momenten en het publiek kon dat allemaal wel pruimen. Voor de volgende snellere blues bespeelden ze allemaal terug hun eigen gitaren en het samenspel tussen de 2 solisten was om de vingers af te likken. Toen volgde een Jimmy Hendrix medley waarin Stijn zich echt kon uitleven met stukjes Traffic Jam en Foxy Lady. Bassist Sam is duidelijk ook van het goede hout gesneden voor dit werk. Dit was good heavy stuff en kreeg een warm applaus van de menigte. “3 o’clock in the morning” was dan weer een sensueler bluesnummer waarbij Stijn en Lenn elkaar om beurten afwisselden voor het solowerk. Ze verstaan en completeren elkaar perfect, ondanks ze niet meer samen repeteren. Het laatst gepland nummer was er eentje van Rory Gallagher, daverend ingezet door Stijn op zijn Fender. Onder het motto: everything loader than everything else kregen we een mooi staaltje van deze 3 gitaristen hun kunde en rammelde het stevig in de buikjes. Voeg daarbij nog een drumsolo en als einde kon dit tellen.

Fred beklom het podium en eiste samen met het publiek een zugabe, die kregen we dan onder de vorm van een rustig startende blues die in crescendo evolueerde naar een demonstratie dat de solo’s elkaar echt waard zijn. De diversiteit van deze musici om vocals en instrumenten onderling af te wisselen bewees dat hier voldoende talent aanwezig was waarvan we in de toekomst nog van gaan horen, maar daarom niet in deze formatie. De afterparty bleef tot in de kleine uurtjes duren en eindigde met een wegdromende Stijn op de tonen van Fille’s schijfjes van Led Zeppelin en Pink Floyd.

Laurence

2003-2006?

Sven Bloemen: Funk and soul drummer 1984
Sam Kaerts: Vocals and baß 1984, semi finalist 2006 humo rock rally
Lenn van Meeuwen: Vocal and Guitar 1987, winners limbomania 2005
Stijn Bervoets: lead guitar 1984 ex candy red, ex smooth flavour, ex cora lee
Blues in Bloom, Varenwinkel, move 2 blues